Yπάρχει μια θεωρία, υπήρχε από τότε δηλαδή, ότι το πείραμα που ονομάστηκε Πρώτη Φορά Αριστερά ήταν αναγκαίο. Είχε συσσωρευθεί μεγάλη οργή στην ελληνική κοινωνία εναντίον του πολιτικού συστήματος κι αυτή η οργή δεν μπορούσε ούτε να καταλαγιάσει με κάποιο μαγικό τρόπο ούτε, φυσικά, να κατασταλεί βιαίως. Επρεπε να εκτονωθεί. Και ο ιδανικός φορέας μέσω του οποίου μπορούσε να εκτονωθεί ήταν ένα αριστερό κόμμα που δεν είχε δοκιμαστεί στην εξουσία και υποσχόταν να αλλάξει την Ελλάδα και την Ευρώπη. Ηταν φυσικά επικίνδυνο. Οι αναταράξεις μπορούσε να εξελιχθούν σε τσουνάμι που θα σάρωνε τα πάντα. Αλλά τα παραμύθια έπρεπε κάποια στιγμή να τελειώσουν. Και ο λαϊκισμός να αποκαλυφθεί στην πράξη.
Ετσι και έγινε. Με αφορμή τη δέκατη επέτειο από τη συγκρότηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θυμηθήκαμε φέτος εκείνη την περιπέτεια, ο καθένας με τον τρόπο του φυσικά, άλλος κάνει τον σταυρό του που γλιτώσαμε τα χειρότερα, άλλος ξαναγράφει την ιστορία με τρόπο που τον βολεύει, μεθαύριο το «Ινστιτούτο Αλέξη Τσίπρα» (αχ, αυτή η οίηση!) θα κάνει μια ημερίδα για το κράτος δικαίου, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, όλα καλά, όλα θεμιτά, με ενδιαφέροντες ομιλητές, και επιπλέον επίκαιρα, τα Τέμπη είναι και πάλι με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο, ήρθε και το πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη για την Πύλο, ελεγκτέοι οκτώ ανώτεροι αξιωματικοί για παράβλεψη του κινδύνου για τη ζωή εκατοντάδων ανθρώπων, εντάξει, τα κυβερνητικά τρολ θα μας πουν «ναι, αλλά κι η νεκρή Μαρία;», σωστά, είναι τεράστιο θέμα, δεν πρέπει όμως κάποια στιγμή να αποδοθούν ευθύνες για εκείνο το ναυάγιο;
Οι νεκροί της Πύλου ήταν αλλοδαποί, γύρευε ποιος τους κλαίει, για τις παλινωδίες γύρω από την τραγωδία των Τεμπών όμως η οργή μεγαλώνει και αυτή τη φορά δεν διαφαίνεται ένας τρόπος για να εκτονωθεί. Το κυβερνητικό αφήγημα περί εργαλειοποίησης και αποσταθεροποίησης δεν μπορεί να σταθεί: πιστεύει στα σοβαρά κανείς ότι οι τραγικοί συγγενείς θέλουν κάτι άλλο από την αποκάλυψη της αλήθειας και την απόδοση δικαιοσύνης; Η «συστημική» αντιπολίτευση δεν μπορεί να παρουσιάσει ένα πειστικό εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Τι μένει;
Μένουν τα αντισυστημικά κόμματα των άκρων. Αυτά κερδίζουν έδαφος, με βάση τις δημοσκοπήσεις. Δεν αποτελούν όμως ένα «μπλοκ», που να μπορεί να κατεβεί στις εκλογές κάτω από μια ομπρέλα και έναν ηγέτη και να διεκδικήσει την εξουσία. Απλώς αποτυπώνουν, και εντείνουν, ένα αίσθημα αστάθειας.
Ο Πρωθυπουργός έχει δύο τρόπους να αντιδράσει. Ο ένας είναι να περιμένει, ελπίζοντας ότι τα τραύματα θα επουλωθούν με τον χρόνο και ότι δεν θα εμφανιστεί κάποιος (Ο Σαμαράς; Ο Δένδιας; Ενα πρόσωπο-έκπληξη;) που θα προσπαθήσει να εκφράσει την κοινωνική αγανάκτηση. Ο άλλος είναι να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, επαναλαμβάνοντας τη γνωστή, δοκιμασμένη συνταγή «ή εγώ ή το χάος». Και μετά;