Η πρώτη δημοσκόπηση μετά τις τελευταίες συγκεντρώσεις για τα Τέμπη, στις οποίες τέθηκε ουσιαστικά ζήτημα αμφισβήτησης της νομιμότητας της κυβέρνησης από ένα δήθεν απολιτικό πολυσυλλεκτικό κίνημα που συγκροτήθηκε στο όνομα «της θλίψης», ανήκει στην εταιρεία Interview και δημοσιεύτηκε στην «Political». Τα γενικά χαρακτηριστικά της δημοσκόπησης αυτής, που από όσα διαβάζω και ακούω αναμένω να επιβεβαιωθούν στις δημοσκοπήσεις και άλλων εταιρειών, είναι σκληρά. Τα συστημικά ή, έστω, οιονεί συστημικά κόμματα (εκτός της ΝΔ, δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ) αθροίζουν ποσοστό κάτω του 50%.
Περίπου το ίδιο ποσοστό μοιράζονται τα κόμματα «του αντισυστημισμού», ακροδεξιά κι ακροαριστερά. Το κόμμα δηλαδή του Βελόπουλου (εμπνευστή του ξυλόλιου) αλλά και της Ζωής Κωνσταντοπούλου, το κόμμα της Λατινοπούλου όπως και, κουτσά-στραβά, του Βαρουφάκη.
Επιπλέον, στη δημοσκόπηση της Metron Analysis, που έγινε για λογαριασμό του Ινστιτούτου Αλέξη Τσίπρα, οι πολίτες (που, μεταξύ άλλων, εμπιστεύονται ιδιαίτερα τα Πανεπιστήμια τα οποία, κατά τη γνώμη μου, κατεξοχήν εκφράζουν την κρίση μιας κοινωνίας χωρίς παραγωγική και πνευματική κατεύθυνση) δυσπιστούν για τη Δικαιοσύνη αλλά και για τη Βουλή.
Τι δείχνουν όλα αυτά; Πολύ απλά, ότι έχουμε επιστρέψει στην προ ΣΥΡΙΖΑ περίοδο. Οχι μόνο πολιτικά, αλλά και σε επίπεδο αξιών, κυριαρχούν το αντισύστημα και ο μηδενισμός. Πώς μεταφράζεται αυτή η άνοδος του μηδενισμού;
Η Ακροδεξιά, ένα κομματικό σύστημα δηλαδή ρωσόφιλο και ταυτόχρονα αντινεωτερικό (με την έννοια της αμφισβήτησης σημαντικών θεσμών της νεωτερικότητας, όπως ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών), αγγίζει σταθερά το 20%. Σημαντική επιρροή έχουν και κόμματα που αυτοτοποθετούνται στην Αριστερά, τα οποία περισσότερο προσεγγίζουν το ακροατήριό τους με όρους συγκίνησης (Ζωή Κωνσταντοπούλου, η «μάγισσα του πλήθους» με τις καρδούλες) ή με όρους του απολιτικού λαϊφστάιλ (Βαρουφάκης). [Το ότι η Νέα Αριστερά εμφανίζεται συρρικνωμένη και ο Χαρίτσης είναι πιο χαμηλά κι από τον Στίγγα στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός είναι απλώς ένδειξη πως ο συγκεκριμένος χώρος δεν μπορεί κάτι άλλο από το να δουλεύει για τους άλλους, πως κάνει δηλαδή ό,τι κι ο Βαρουφάκης ή ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ.]
Τι δείχνουν όλα αυτά; Οτι μια αντιπολιτευόμενη αριστεροδεξιά ελίτ χρησιμοποιεί ως πρόσχημα τα Τέμπη για να αναδιανείμει τους συσχετισμούς ισχύος. Η επικοινωνιακή δυναμική των συγκεντρώσεων είναι ο τροφοδότης λογαριασμός της ανόδου τους, ενώ η αξιακή μετατόπιση που δείχνει η μέτρηση της Metron Analysis απλώς αποδεικνύει την ισχύ που ακόμα έχει η κοινοτοπία της μεταπολίτευσης, η ιεράρχηση δηλαδή των αξιών του προοδευτισμού, που ενώ προσπαθεί να πείσει ότι εκφράζει τη νεωτερικότητα, στην πραγματικότητα παρασιτεί στο όνομά της και στο όνομα των αξιών της.
Τι δείχνουν στην πραγματικότητα όλα αυτά; Οτι ήταν λάθος της κυβέρνησης η ενοχική στάση της έναντι της συγκυρίας, επειδή απεμπόλησε την πολιτική ισχύ της και τη διακηρυγμένη πρόθεσή της να στηρίξει την ανεξάρτητη έρευνα όλων των πτυχών του δυστυχήματος χωρίς να αποδέχεται τη ρευστότητα που έφερνε η κυριαρχία του κλίματος επιτηδευμένης συγκίνησης και οργής.
Κι ότι οι όποιες νίκες κομπάζει το ΠΑΣΟΚ πως έχει καταγάγει (η παραπομπή, π.χ., σε προανακριτική επιτροπή του Χρήστου Τριαντόπουλου) δεν του αποφέρουν πολιτικά οφέλη, αλλά μάλλον το συρρικνώνουν, επειδή στην ουσία μια συστημική δύναμη κάνει δουλειά για τον αντισυστημισμό, ο οποίος και καρπούται τις προσπάθειές του. Η αντιπολίτευση, δηλαδή, έχει παγιδευτεί στις ίδιες της τις καταγγελίες. Κι αυτό ισοδυναμεί με άνευ όρων παράδοση στη νέα άνοδο του μηδενισμού.