Η αναζωπύρωση του θέματος των Τεμπών οφείλεται στις επιτυχημένες διαδηλώσεις της προπερασμένης Κυριακής. Το νόημα των διαδηλώσεων αυτών συνοψίζεται σε δύο λέξεις, «έγκλημα» και «συγκάλυψη». Και ακριβώς επειδή το νόημα αυτό υπερβαίνει την κυβερνητική στάση, που παραπέμπει στη Δικαιοσύνη τη διερεύνηση του δυστυχήματος, ήταν πολιτική έκπληξη ότι τις διαδηλώσεις αυτές τις επιδοκίμασε ακόμα και ο βαλλόμενος Πρωθυπουργός.
Τι έχει μεσολαβήσει από την ημέρα των διαδηλώσεων έως σήμερα; Ενα μπαράζ δημοσιευμάτων που, σε γενικές γραμμές, ενισχύουν την εκδοχή της συγκάλυψης στοιχείων, χωρίς ωστόσο κάτι χειροπιαστό. Στην ουσία, ένας θόρυβος σε ΜΜΕ και σόσιαλ μίντια, που απλώς αναπαράγει βεβαιότητες με τις οποίες πορεύεται, σχεδόν αποκλειστικά, η αντιπολίτευση. Η κατάσταση συναγερμού στην οποία μπήκε το κράτος έπειτα από την ασυνήθιστη κλιμάκωση της σεισμικής δραστηριότητας στη Σαντορίνη δημιούργησε μια αντίδραση τύπου ότι η κυβέρνηση βρήκε τους σεισμούς ως σωσίβιο, σε μια επιχείρηση αντιπερισπασμού.
Στο όνομα, λοιπόν, ενός κινήματος «της θλίψης» που γεννά οργή, ενός νέου ρεύματος αγανακτισμένων δηλαδή, τα αιτήματα κλιμακώνονται. Με «επιχείρημα» την ετυμηγορία της πλατείας υπάρχει κλιμάκωση λαϊκών δικαστικών ετυμηγοριών, που ήδη έχουν αποφασίσει για την ενοχή του τότε υπουργού Μεταφορών Κώστα Καραμανλή, του Πρωθυπουργού, του υποψήφιου Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τασούλα, του Χρήστου Τριαντόπουλου και αρκετών ακόμα.
Στο μεταξύ, έχουν ήδη αρχίσει να ακούγονται φωνές που ζητάνε την παραίτηση της κυβέρνησης και, γενικώς, την παράδοση της διακυβέρνησης. Τα κόμματα της Αριστεράς συναγωνίζονται τα κόμματα της Ακροδεξιάς και όλα μαζί τα συναγωνίζεται το ΠΑΣΟΚ στην πλειοδοσία αφορισμών. Ακουγα μια επίδοξη βουλεύτρια του ΠΑΣΟΚ που, χωρίς να σκέφτεται, με ξεχωριστή προπέτεια και ιδιαίτερη ευκολία, φόρτωσε τους 57 νεκρούς του δυστυχήματος στην πλάτη του Πρωθυπουργού. Ετσι, εύκολα, επειδή της το υπαγόρευσε το θυμικό. Είναι δυνατόν σε ένα κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ να υπάρχουν στελέχη που προτάσσουν της πολιτικής σκέψης το θυμικό;
Η «επιτυχία» αυτή της αντιπολίτευσης, η επαναφορά δηλαδή με συνθήκες κινήματος του κατηγορητηρίου των Τεμπών, μάλιστα πριν ακόμα δοθούν τα πορίσματα των επιτροπών που διερευνούν το δυστύχημα, μου θυμίζει κάτι σύνηθες στο ποδόσφαιρο. Οταν, καμιά φορά, σε ματς στα οποία οι ομάδες έχουν διαφορά δυναμικότητας, βάλει γκολ η αδύνατη ομάδα, οι οπαδοί στην κερκίδα διεκδικούν από τον διαιτητή να σφυρίξει τη λήξη, φωνάζοντας «Τελειώσαμε». Θεωρούν ότι η στιγμή είναι τόσο ευνοϊκή γι’ αυτούς και την ομάδα τους ώστε θα ήταν ευχής έργο να πάγωνε για πάντα.
Αυτά βεβαίως δεν γίνονται ούτε στο ποδόσφαιρο ούτε στην πολιτική. Κατανοώ τους λόγους που το ΠΑΣΟΚ υιοθετεί την ακρότητα των διατυπώσεων του ΣΥΡΙΖΑ της εποχής της χρεοκοπίας. Αλλά η στιγμή δεν παγώνει με ακρότητες. Κι η πολιτική μάχη δεν κερδίζεται με κατηγορίες και αφορισμούς. Οποια κι αν είναι η εξέλιξη το επόμενο διάστημα, στο τέλος θα γίνουν εκλογές, μόνο έτσι αλλάζουν οι συσχετισμοί στις δημοκρατίες. Και στις εκλογές, αν μια κρίσιμη πλειοψηφία δεν έχει τυφλωθεί λόγω φανατισμού και διαστρεβλώσεων (όπως είχε συμβεί το 2015), τα μονοθεματικά κόμματα δεν έχουν μέλλον. Ο σημερινός οξύς λόγος για μια ανοιχτή στη δικαιοσύνη τραγική υπόθεση δεν αρκεί για να ανοίξει ο δρόμος σε ένα άλλο σύστημα διακυβέρνησης.
Επειδή οι πολίτες θέλουν από τα κόμματα, εκτός από γκρίνια, προτάσεις για τους σεισμούς και για τις πυρκαγιές. Για την οικονομία, την ανάπτυξη, την εκπαίδευση, την ασφάλεια και την άμυνα. Για τον ρόλο της χώρας στις παγκόσμιες προκλήσεις. Προτάσεις για τις ζωές μας.
Το αλκοτέστ του Χρήστου Μάστορα
Η σύλληψη και η παραπομπή σε δίκη του τραγουδιστή Χρήστου Μάστορα, επειδή δεν σταμάτησε σε κλήση της Τροχαίας για αλκοτέστ ενώ, στη συνέχεια, βρέθηκε να έχει υπερβεί το όριο, είναι μια πράξη δικαιοσύνης. Πολλοί χάνουν τη ζωή τους ή τραυματίζονται επειδή στους δρόμους κυκλοφορούν πολλοί πιωμένοι, επειδή θεωρούν ότι η αυτοκυριαρχία τους εξαρτάται αποκλειστικά από τους ίδιους αλλά και επειδή δεν είναι σύνηθες να ελέγχονται οι πολίτες για αλκοόλ.
Η αρχική αντίδραση του λαϊκού ειδώλου, που προσπάθησε να αποφύγει τον έλεγχο, ήταν απαράδεκτη, τέρμα φάουλ. Η συνέχεια όμως και, ιδίως, η ανακοίνωση που ο ίδιος εξέδωσε, υπέρ της παραπομπής του και υπέρ της υποχρέωσηw των οργάνων της πολιτείας να κάνουν ελέγχους στους δρόμους έχει μεγάλη παιδευτική αξία. Συνήθως, διάφοροι σταρ θεωρούν ότι δεν τους συμπεριλαμβάνουν οι κανόνες του δημόσιου βίου, γι’ αυτό και συμπεριφέρονται με απαξία για το κράτος, τα αστυνομικά όργανα ή τη δικαιοσύνη. Ο Χρήστος Μάστορας, αντίθετα, επιλέγει μια στάση ευθύνης, αποδεχόμενος (ελπίζω όχι μόνο για να εξασφαλίσει ένα ελαφρυντικό στο δικαστήριο) το προσωπικό τσαλάκωμά του και λειτουργώντας υποδειγματικά ως πολίτης που γνωρίζει τις υποχρεώσεις του. Σωστός.