Η ιστορία της 17χρονης Νορβηγίδας Τζοχάνε (Ελα Οβερμπι), η οποία στην ταινία «Drommer» (Ονειρα) καταγράφει εν είδει ημερολογίου τον έντονο ερωτικό ενθουσιασμό της με την καθηγήτριά της στα Γαλλικά Τζοάνα (Σελόμ Εμνέτου), είναι εκείνη που ενθουσίασε τα μέλη της κριτικής επιτροπής του επίσημου διαγωνιστικού τμήματος της 75ης κινηματογραφικής Μπερλινάλε, τα οποία ψήφισαν την ταινία του Νταγκ Γιόχαν Ντάουγκερουντ καλύτερη της διοργάνωσης και της απένειμαν τη Χρυσή Αρκτο. Η απόφαση της νεαρής να καταγράψει τον συναισθηματικό της κόσμο στο χαρτί (κάτι που ακούμε υπό μορφή αφήγησης) φέρνει στο επίκεντρο την αντίθεση ανάμεσα στην άμεση ερωτική αίσθηση και την αντανακλαστική φύση της τεκμηρίωσης που είναι και η δύναμη της ταινίας η οποία ακολουθεί τις «Sex – Οσα λένε οι άντρες μεταξύ τους» (2024) και «Love» (2024) και με την οποία ο Ντάουγκερουντ ολοκληρώνει την άτυπη τριλογία του «Sex, Dreams and Love» (Σεξ, Ονειρα και Αγάπη) – όλες ματιές του σκηνοθέτη πάνω σε διάφορες πλευρές του έρωτα στους καιρούς μας.
Από Λατινική Αμερική
Κατά τη διάρκεια των ημερών διεξαγωγής του φεστιβάλ, του οποίου η αυλαία έπεσε χθες, δεν ήταν λίγες οι φορές που επισημάνθηκε το στοιχείο του μαγικού ρεαλισμού που άφησε έντονο αποτύπωμα στη θεματική αρκετών ταινιών της φετινής Μπερλινάλε. Δύο ξεχώρισαν στα βραβεία. Και οι δύο από τη Λατινική Αμερική. Το «Μπλε μονοπάτι» (Ο Último Azul, Βραζιλία) του Γκαμπριέλ Μασκάρο τιμήθηκε με την Αργυρή Αρκτο – Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και το «Μήνυμα» (El mensaje) από την Αργεντινή (συμπαραγωγές χώρες οι Ουρουγουάη και Ισπανία) σε σκηνοθεσία Ιβαν Φαντ με το Βραβείο της Επιτροπής. Το «Μπλε μονοπάτι» είναι το σχεδόν σουρεαλιστικό οδοιπορικό στη φύση μιας ηλικιωμένης γυναίκας (Ντενίζ Γουάινμπεργκ), η οποία έτσι θα ξεφύγει από την παγίδα του προγράμματος αποκατάστασης ανθρώπων της τρίτης ηλικίας που η κυβέρνηση της χώρας της έχει θεσπίσει για να απομακρύνει τους μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους από την καθημερινότητα. Και στο «Μήνυμα», βιώνουμε στιγμές από ένα άλλο ταξίδι, επίσης στη φύση αλλά με «οδηγό» ένα κοριτσάκι, την Ανίκα (Ανίκα Μπουντς) η οποία έχει το χάρισμα της θεραπευτικής ψυχικής επικοινωνίας με τα ζώα. Μαζί με τη γιαγιά και έναν μυστηριώδη οδηγό διασχίζει την επαρχία και προσφέρει τις υπηρεσίες της σε όσους τη χρειάζονται.
Από την θέση του προέδρου της φετινής κριτικής επιτροπής στο επίσημο πρόγραμμα, ο αμερικανός σκηνοθέτης Τοντ Χέινς – γνωστός από τις επιτυχίες «Velvet Goldmine», «Ο παράδεισος είναι μακριά» και «Carol» – δήλωσε συνεπαρμένος από το ανεβασμένο επίπεδο όλων των ταινιών του εφετινού διαγωνιστικού προγράμματος, γεγονός που έκανε ακόμα πιο δύσκολο το έργο της κριτικής επιτροπής της οποίας τα υπόλοιπα μέλη ήταν: η κινέζα ηθοποιός Φαν Μπινγκμπίνγκ, η γερμανίδα μόδιστρος και σχεδιάστρια κοστουμιών για τον κινηματογράφο Μπίνα Ντάιγκελερ, η γερμανίδα ηθοποιός και σεναριογράφος Μαρία Σράντερ, η αμερικανίδα συγγραφέας – κριτικός κινηματογράφου Εϊμι Νίκολσον, ο γαλλομαροκινός σκηνοθέτης Ναμπίλ Αγιους και ο αργεντίνος σκηνοθέτης Ροντρίγκο Μορένο.
Βραβεία ερμηνείας
Εδώ και κάποια χρόνια στο Φεστιβάλ Βερολίνου δεν απονέμονται πλέον βραβεία ξεχωριστά για άντρες και γυναίκες ηθοποιούς. Ανεξαρτήτως φύλου επιλέγεται μια ερμηνεία για Α’ και μια για Β’ ρόλο. Συνεπώς, το βραβείο Α’ ρόλου δόθηκε στην Αυστραλή Ρόουζ Μπερν για την ταινία «If Ι had legs I would kick you» (Αν είχα πόδια θα σε κλώτσαγα), στην οποία υποδύεται μια ψυχοθεραπεύτρια που η ίδια έχει σοβαρά θέματα με τον εσωτερικό της κόσμο και το βραβείο Β’ ρόλου δόθηκε στον ιρλανδό ηθοποιό Αντριου Σκοτ για την ταινία «Blue moon» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ όπου υποδύεται τον μουσικοσυνθέτη Ρίτσαρντ Ρότζερς, έναν εκ των δύο δημιουργών του μιούζικαλ «Οκλαχόμα!». Γνωστός κυρίως από την τηλεοπτική μίνι σεριά «Ripley», ο Σκοτ ήταν απών από την τελετή αλλά εμφανίστηκε μέσω Skype για να ευχαριστήσει την επιτροπή και το φεστιβάλ για τη βράβευσή του.
Χαρακτηριστικό των βραβείων η προσπάθεια της κριτικής επιτροπής να τιμήσει όσο το δυνατόν περισσότερες κινηματογραφικές γλώσσες. Ο ρουμάνος σκηνοθέτης Ράντου Ζούντε – κάτοχος της Χρυσής Αρκτου για την ταινία «Ατυχές πήδημα ή παλαβό πορνό» αλλά και της Αργυρής Αρκτου σκηνοθεσίας για την ταινία «Αφερίμ» – κέρδισε το βραβείο σεναρίου για την πολιτική ταινία «Kontinental ’25», ενώ ως καλύτερο σκηνοθέτη των ταινιών του επίσημου διαγωνιστικού, η επιτροπή επέλεξε τον Κινέζο Χούο Μενγκ ο οποίος με την ταινία «Ζώντας τη γη («Living the Land») επιστρέφει στην Κίνα του 1991 και εξετάζει τη ζωή στην επαρχία της Κίνας την οποία πολλοί συμπατριώτες του εγκατέλειπαν στοχεύοντας την κατάκτηση του ονείρου στη μεγαλούπολη. Για την ταινία «Πύργος από πάγο» (La tour de glace) τέλος, μια ελεύθερη (και επίσης ονειρική) μεταφορά του παραμυθιού «Η βασίλισσα του χιονιού» του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, η σκηνοθέτις Λούσι Χατζιχαλίλοβιτς κέρδισε βραβείο καλλιτεχνικής συμβολής.